و حسین از دمدمه های صبح بیدار شد، با جدش وداع نمود و راه برگشت منزل را فراپیش گرفت. اینک رویای دیشب در برابر چشمانش مجسم شده است . چیزی نمانده تا به شاخه ای از سدرة المنتهی دست یازد. نوری آسمانی در ژرفای جانش درخشیدن گرفته است.. و ندایی در سینه اش خلجان می کند.. برایش کوس رحلت می نوازند و .. اسب زمان ، باد پای می تازد.. و ناقه ها در صحرا سربرافراشته تا نظم کاروان را به نظاره بنشینند.